Çoğumuz küçük yaşlarımızdan beri almama konusunda uyarılarak büyütülmüşüzdür. Misafirlikte almayız, komşudan almayız, arkadaşımızdan almayız, çünkü ayıp diye kodlanmışızdır ve çoğumuzun koşulsuz veren rol model anneleri olmuştur. Verirken ne kolay veririz, ama almak ne zor gelir değil mi? Bir yılbaşı gecesi, erkek arkadaşımla birbirimize hediye almayacağımıza dair anlaştığımız halde, bana hediye aldığı için bütün gece surat astığımı hatırlıyorum. Programım vermek üzere olduğu için, benim için karşılıksız almak utanç sebebiydi çünkü. Çocukluğumdan itibaren bozuk olan alma-verme dengem, ikili ilişkilerimdeki dengeyi de bozmuştu. Dengeyi sağlamak için illa maddi karşılık gerekmez. Ancak verdiğiniz her şey için, bunu destekleyecek bir enerji almak sizin en doğal ilahi hakkınızdır.
Bu bir para, bir hediye bir hizmet, hatta bir fincan kahve bile olabilir. Bu dengenin mutlaka kurulması gerekir. Aksi takdirde; almadıkça alma kanallarımız kapanır ve evrene “ben almam, almaya değmem, sadece veririm, bana verme” demiş oluruz. Bu denge kurulduğunda ise hem alan hem de veren tarafta maddi manevi bereket akışı olur. Alma enerjisi için Başmelek Ariel’den yardım isteyebilir ve sık sık “Kendimi almaya açıyorum” diyebilirsiniz.